vrijdag 29 april 2011

Breien. In april begot!

Mijn nieuwe naaimachine draait overuren. Toch kon ik ze even laten staan om dit breiproject af te werken: een snood. Helemaal zelf ontworpen! Dat moest ook, want dit is mijn inzending voor een ontwerpwedstrijd.

Ik had het idee voor dit patroon al een tijdje, maar soms heb je een extra duwtje nodig om een idee ook effectief uit te werken. Nu maar hopen dat ik genomineerd word...

De steek lijkt mij ook ideaal voor een winterpull of debardeurke voor de zoon. Ik zet het op mijn lijstje. Kwestie dat we nog iets te doen hebben in de herfst.

maandag 25 april 2011

Ik kreeg en dus geef ik

Soms kan het wel handig zijn om je vriendenkring op de hoogte te houden van je hobby's. Zo kreeg ik in oktober van een vriendin de stoffencollectie van haar moeder. Nu is ze bezig met het huis van haar oma leeg te halen; en opnieuw kreeg ik de kans om enkele zolderschatten te redden van het containerpark.

3 zakken, een plooibak en een naaibakje.

Maar wat zat erin?
Borduurgaren, breiwol en -naalden, linten, elastiek, knopen en garen.

Allemaal een beetje door elkaar, maar na enkele uren sorteerwerk werd het mij duidelijk dat ik niet snel meer naar de Veritas zal moeten om garen...
... of knopen.
Ik denk dat mijn knopencollectie zich verhonderdvoudigd heeft. Ik ging van één préparebakje met knopen naar 20 volle dozen met een gemiddelde grootte van een sigarendoos. Meer bepaald: 4 dozen witte knopen, 2 dozen zwarte, 2 dozen bruine, 1 grijze, 1 groene, 1 blauwe, 1 gele, 1 rode, 1 roze / paarse, 1 zilveren, 1 gouden, 1 doorzichtige, 2 "overschotten" en 1 doos gespen.
Allemaal verzameld door die ene oma gedurende waarschijnlijk haar hele leven: grote knopen, kleine knopen, dikke knopen, dunne knopen, plastieken knopen, stenen knopen, ordinaire knopen, heel speciale knopen, ...

Ik ben zo blij dat ik de kans kreeg om deze schat over te nemen, stel je voor dat dit alles op het containerpark was beland?

En omdat ik zo blij ben, wil ik ook 3 van mijn lezers blij maken: ik geef 3 setjes van 32 knopen weg!
De spelregels: indien je wil meedoen laat je een reactie achter op dit bericht. Dat kan tot en met 6 mei 2011. Dubbele reacties tellen niet mee (iedereen krijgt dus 1 kans). Op 7 mei trek ik 3 winnaars. Veel geluk!

vrijdag 22 april 2011

De dissectie van een hemd

Van mijn papa (aka "vavake") kreeg ik dit hemd, om te recycleren. En welke dag is beter geschikt om een bericht over "slow fashion" te posten dan Earth Day?



De stof is een taupe-kleurige babyribvelours, die enkel bovenaan het hemd wat verbleekt was.

In een hemd zit veel stof, te veel voor een broekje vond ik. Omdat ik mijn zoon moeilijk een hemdkleedje kan aandoen, ging ik voor een salopet. Het patroontje haalde ik hier.

Als ik 1 ding geleerd heb uit de biologie-dissecties, dan is het wel dat je eerst goed moet observeren voor je begint te snijden (aja, want eens te ver, kunt ge niet meer terug). En dus werd er gepuzzeld met de patroondelen. Ik wou de rij knoopsgaten als bandjes gebruiken. Aangezien de knoopsgatrij smaller was dan de bandjes van het patroontje, paste ik het patroon nog wat aan. Vóór het verknippen, haalde ik er met mijn découvit de borstzak af, om die dan te hergebruiken als voorzakje op de salopet.


En dit is wat er na de dissectie overbleef.


Niet veel denkt u? Fout! Ik kreeg er nog een broekje uit:

Hij is precies al helemaal klaar voor de chiro! Het patroontje haalde ik uit de huidige Knippie (2011-2; patroonnummer 6), alleen liet ik de tierlantijntjes (zakken, rits, ...) achterwege.

En wat bleef er over van het hemd?

Nog net genoeg voor een zeverlapke! Al dwingt de eerlijkheid mij te zeggen dat er ook een nieuwe stofje aan te pas kwam.
En nu blijft er echt bijna niets meer over: nog wat knopen en kleine restjes. Misschien nog net genoeg voor een poppenbroek. Wie weet. Maar dat zal dan toch voor een andere keer zijn.

En na deze 3 stukken, kan ik u met trots melden dat mijn ellentrieken machien haar eerste projecten uitstekend aan elkaar heeft genaaid. Dat is nog eens een gerief jong!

woensdag 20 april 2011

Het verhaal van de ellentrieken machien*

Morgen ben ik jarig, maar kijk eens wat een ongelooflijk cadeau ik al kreeg?

Mijn eigenste eigen gloednieuwe naaimachine! Blij dat ik ermee ben, niet normaal! Tot nu had ik geen eigen machine: ik stikte op de machine van mijn bomma, die ze eigenlijk aan mijn zus schonk, maar die wel permanent in mijn huis staat. Dat was -en is nog altijd- een oerdegelijke Bernina die al 10-tallen jaren dienst doet.

Maar toen mij gevraagd werd wat ik wou voor mijn verjaardag & moederdag, begon ik toch te dromen van een eigen machine. Want na een aantal jaren heb ik nu precies toch wel door dat het naaien voor mij meer dan een voorbijgaande opvlieging is. En daarbij wil mijn zus haar machine terug.

Ik heb volledig zelf mogen kiezen. Mijn voorbereidend onderzoek deed mij twijfelen tussen een Bernette 92e en een Bernina Activa 210. En met wat ging ik buiten? Een Bernina B330! "Ze hebben er u opgelegd!" of “Hoe is dat gebeurd?” hoor ik u denken. Dat zal ik hier eens haarfijn uitleggen, want wie weet heeft iemand er nog iets aan.

Het kwaliteitsverschil tussen een “echte” Bernina en een Bernette is echt wel groot. Enkele voorbeelden: het binnenwerk van een Bernina is metaal, dat van een Bernette plastiek. 6 lagen canvas is voor een Bernina geen probleem, een Bernette heeft het er hoor- en zichtbaar moeilijk mee. Na 2 minuten in de winkel: exit Bernette.

Dan dacht ik dus: een Bernina Activa 210. Maar dat was zonder de verkoper gerekend. Die wou mij ook “efkes” de Bernina B330 tonen. Ah ja, want daar dienen verkopers voor. Maar aangezien die bij mij spontaan een wantrouwen opwekken, vuurde ik een salvo -natuurlijk zeer kritische- vragen af.

Dit zijn mijn conclusies: de Activa 210 en de B330 hebben beiden dezelfde motor en binnenwerk. Het verschil is dat de B330 een iets recenter model is, meer computergestuurd en met enkele handigheidjes zoals een alfabet (zéér handig als moeder), een reproduceerbaar knoopsgat (zeer handig, mezelf kennende) en wat meer siersteken (was voor mij nu niet van belang). De andere modellen uit de Activa-reeks (de 220, 230 en 240) worden niet meer gemaakt, en dus moet je naar de 3-reeks als je meer opties wil dan dat er op de 210 zitten (ik ben hier precies over auto’s bezig).

Ik heb lang getwijfeld, maar aangezien dit de enige machine is die ik waarschijnlijk ooit in mijn leven zal moeten kopen krijgen (herinner u de machine van mijn bomma), dacht ik: laten we eens zot doen. Bovendien vond mijn man “die rechtse toch wel mooier”, dus kan ik het nog altijd op hem steken dat we de duurdere genomen hebben.

Geavanceerdere modellen dan de B330 waren geen optie voor mij omdat
1) de motor van “hogere” modellen toch dezelfde is als deze die ik nu heb
2) ik niet van plan ben mijn job op te geven om professioneel naaister te worden
3) 144 siersteken mij dus echt niets zeggen; als ik al zou willen borduren, doe ik dat wel met de hand.

Nog een klein woordje over de winkel: ik kocht de machine bij “Huis Van de Vijver” in Aalst, op aanraden van mijn naai-juf. De baas van de winkel is -behalve ne goeie verkoper- ook een zeer bekwaam vakman. Hij verkoopt enkel Bernina’s, maar doet ook herstellingen van andere machines (“Aja madammeke, natuurlijk doe ik herstellingen van andere merken, want die Bernina’s gaan niet kapot hé.”).
Hij neemt echt de tijd om de machines uitgebreid te tonen, heeft heel veel vakkennis en is zeer vriendelijk. Toen ik beslist had welke machine het zou worden, heeft hij mijn machine volledig klaargezet, terwijl zijn vrouw mij een spoedcursus B330 gaf, zodat ik alvast kon starten.
Volgende week krijg nog ik een uitgebreide privécursus, om echt alle ins & outs van de machine te leren kennen. En daarna nog één, of twee, of drie, moest dat nodig zijn. En zo’n service, daar maak ik graag reclame voor.

*Toen ik na mijn aankoop in de winkel stond te wachten op mijn man die de auto haalde, kwam er een oud vrouwtje binnen. Ze wou een nieuwe riem voor haar trapnaaimachine. Toen de verkoper zei dat ze geluk had dat hij dat nog verkocht, aangezien alles tegenwoordig elektrisch is, zei ze: "Jamaar, ik moet daar nikske van weten, van zo'n machien met ellentriek!" Daar stond ik dan, met mijn gloednieuwe ellentrieken machien. Hopelijk gaat ze even lang mee als die van haar!





zondag 17 april 2011

Groene zandbakbroekjes

Een kleine jongen kan nooit genoeg speelkledij hebben, en dus maakte ik 3 zandbakbroekjes.

Alle drie gemaakt op 1 avond, en alle drie gemaakt uit kledingstukken uit mijn recyclagehoop. Groene zandbakbroekjes dus.
Gemaakt met het Ottobre-patroontje dat ik hier ook al gebruikte, alleen maakte ik ze deze keer ongeveer de helft korter: op shortlengte dus. Het gele en het bruine zijn basismodelletjes, op het groene stikte ik 2 zakjes.

Het gele broekje was ooit een hemdje, de groene tailleband is een overschotje van een eerder recyclageproject. Het bruine broekje was een t-shirt van mijn man, en het groen geruite was ooit een broek van mij (toen ik half zo oud was en half zoveel woog).

Die recyclagehoop begint hier serieus te minderen...

zaterdag 16 april 2011

Blub

Een mooi zonnehoedje vinden voor een peuterjongen, dat is een schier onmogelijke taak. Als er al geen Lightning McQueen van Cars opstaat, dan staat er wel in koeien van letters "TEAM 68" of iets dergelijks op.

Dus volgde ik het voorbeeld van mijn woensdagavondcarpoolbuddy vorig jaar, en maakte ik met behulp van deze handleiding van By Miekk een omkeerbaar zonnehoedje. Met aan de ene kant een effen blauw stofje met geappliceerde visjes en een vishaak, en aan de andere kant mijn favoriete ruitjesstofje.

Laat de zon maar komen, wij zijn er klaar voor!

donderdag 7 april 2011

T-shirt op maat

Uit de naailes: een t-shirt. Volledig op maat, haja, want in de naailes worden niet alleen de patroontjes van de rokken en de broeken hertekend, ook het patroon van deze t-shirt werd volledig aangepast aan mijn (peer)vorm.

Met als gevolg een t-shirt die vanboven niet te groot is en vanonder niet te klein (zoals de winkelmodelletjes). Misschien moet ik mijn patroon eens opsturen naar de H&M?

zaterdag 2 april 2011

De puzzel meets de scheve rits

Soms doet een mens zijn eigen wat aan. Zoals toen ik vorige week aan een promoverende collega vroeg wat ze wou als cadeau. Vorig jaar gaf ze mij al deze uitdaging, nu vroeg ze een hoesje voor haar camera. Omdat ze met de rugzak naar Mexico vertrok wou ze haar grote cameratas niet meenemen, maar ze wou haar fototoestel (een Canon EOS 400D) toch enige bescherming geven in de rugzak.

Er waren enkele voorwaarden:
1) het moest klaar zijn tegen vandaag
2) er mocht geen riem aan zijn, maar de riem van de camera moest wel nog bruikbaar zijn wanneer het fototoestel nog in de hoes zat
3) er moest een voor- of zijzakje aan voor de reservebatterij en fotokaarten
4) in lege toestand mocht het niet teveel plaats innemen
5) ik moest het allemaal zien zitten, anders hoefde het niet :-)

Puntje 5 was al helemaal geen probleem, aangezien ik toch wel van naaiuitdagingen hou.
Er kwam dus wel wat denk- en rekenwerk bij. Ik maakte eerst een model in papier op basis van de afmetingen van het toestel. Het papieren prototype werd goedgekeurd, en dus kon ik aan de slag. Met dit als resultaat.

Omdat ik wel fan ben van scheef en asymmetrisch, werd de rits van het voorzakje (punt 3: check!) er scheef ingestoken. En omdat een rechte flap er maar dwaas uitziet in combinatie met een scheve rits, sneed ik die dan ook maar scheef af. Doordat de flap enkel vooraan met velcro kan gesloten worden, is er aan de zijkanten plaats voor de riem van het fototoestel (punt 2: check!). Het zakje werd gemaakt uit katoen (voering) en canvas (buitenkant): licht en compact dus in lege toestand (punt 4: check!). En ik kan u ook vertellen dat dit zakje zich op dit moment in Mexico bevindt (punt 1: check!).

Was zij tevreden? Check! Ben ik tevreden? Check!